Childhood Memoirs of Bibyana

(Nakakasawa ng english na lang ng english. Bubuhayin ko nga pagkaPilipino ko, Batangeña na rin. Basahin mo para maligayahan ka naman kahit papaano. May mapa na kalikip itong artikulong ito upang lubos mong maunawaan ang aking kwento.)

Babala: May mga salitang ginamit dito na tanging isang tunay na Batangenyo lang ang makakaunawa. Kapag may pagaalinlangan sa kahulugan ng salita, maari lamang na itanong sa may akda.

Eto na.

Napakadaming ala ala nung ako'y musmos pa ang tumatakbo sa isip ko ngaun. At sa tuwing naalala ko ito, ay talaga namang napapatawa ako, parang nababaliw lang.

Sarisari ang trip ko nung bata pa ako. Sabi nga ng nanay ko, may kaibigan pa nga daw akong dwende. Naalala ko nuon nung ako ay pinagwawalis ng bakuran ng lola ko, sa ilalim ng malaking puno ng mangga, mayroon duong isang maliit na kweba na lagi ko daw binibisita, kung saan nakatira ang mga dati ko daw na kaibigang dwende. Lagi ko daw kinekwento sa mga nanay at lola ko ang tungkol sa aking mga maliliit na kaibigan. Sabi ng lola ko, itanong ko daw sa kanila kung ano daw ang tatama sa jueteng, (mahilig sa jueteng ang lola ko) at itinanong ko nga ito sa dwende kong kaibigan. My binigay akong numero sa lola ko at tumama nga ito, aba, lalung kumalat sa amin ang balitang my kaibigan akong dwende. Pero hindi nagtagal at umalis na din ang mga kaibigan kong ito. Isang araw, my mga nagiinum ng alak sa may ilalim ng mangga. Ako ay tinawag nila, (malapit lang ang bahay namin sa puno ng mangga) at sinabi nilang itanong ko daw ulit sa aking kaibigan ang tatama sa jueteng. Mayamaya, may nambato ng piso sa inuman. Natahimik ang lahat. Marahil ay nagalit na ang kaibigan kong dwende. At simula nuon ay hindi ko na daw nakita yung mga kaibigan kong iyon. Ang alaala ng dwendeng iyan ay, sa maniwala ka man o sa hindi, ay hindi ko na maalala. May nagsasabing sa pag alis ng mga dwendeng ito ay tangaytangay nila ang memoryang nasagap ng aking kamusmusan.

Are ga naman si Bibyana ^_^

Sa tabi ng puno ng malaking mangga ay isang napakalaking swimming pool. Ay, hindi pala siya swimming pool, dati siyang palaisdaan na ginawa lamang swimming pool. Ang bayad sa entrance fee nuon ay P15. At talagang maraming tumatangkilik nito. Napakaraming alala nung ako'y musmo pa ang nanatiling sariwa sa malaking pool na ito. Ako'y mayroong beting sut (bathing suit) na kulay pink. At sa twing ako'y lalabas ng pinto aming munting bahay para maligo sa pool ay sumisigaw ako ng 'Misssss Philippines.....' at lahat ng aking pinsan at mga kamag anak ay maghahagalpakan sa tawa. Hindi ako maliligo sa pool hangga't wala ang aking salbabida (ung maitim na rubber na gulong ng mga sasakyan) at gagels (goggles). Kahit wala pa nga sa tuhod ang tubig ay nagsasalbabida parin ako. Pero isa lang ang napatunayan ko, pwede ka pa ring malunod kahit hanggang tuhod lang ang tubig ng isang pool, at kahit nakasalbabida ka pa. Oo, maniwala ka, kasi nangyari na sa akin iyon. Wag mo ng isipin kung papano nangyari iyon dahil puros katangahan lang ang pinairal ko nuon. Buti na lang at nasa tabi tabi lang ang aking butihing ama, tinalon nya ang hanggang tuhod na tubig para isalba ako. (Pihadong maga ang tuhod ni father dear.) Hindi ko makakalimutan ang paglilinis ng pool na ito, talagang nakakapagod kasi nga napakalaki. Kami kami ng mga pinsan ko at tita ko ang naglilinis nito kasama ng mga brush at walis tingting. Ang mga makakapal na lumot ang paborito naming brushin ng pinsan ko, dahil nagsusulat kami gamit ang brush dito. Lagi namang sinusulat ang paborito naming Spice Girls at ang salitang 'Wanna Be' dito. Kami ay sinuswelduhan ng lola ko ng pinakamataas na P30 at kami'y tuwang tuwa na nun, pambili sa tindahan ng tita ko ng mga chichirya. Ang malaking pool na iyon ay mananatiling alala na lng sa akin kasi ito ay palaisdaan na ulit ngaun.

Si Bibyana, ang bibo-bibohan kid.

Alam mo ba iyong Millionaires' Game? Yung board games? Parang monopoly? Inggit na inggit ako sa pinsan ko dahil mayroon sila nito. Iyon ang paborito naming laruin ng mga pinsan ko sabay ng panonood ng paborito naming MTV (lagi naming inaabangan ang Spice Girls at Backstreet Boys). Sa twing maglalaro kami nuon at ako ay nababankrupt, ay napipikon ako. (hanggang sa ngayon ay pikon pa rin ako). Tinatapon ko palayo ang board at magtatapunan ang mga bahay at mga token na naandito sabay sabi ng 'Madaya' tapos ay magwawalk out at magtatago sa loob ng bahay naman maghapon dahil hindi ko sila kabati. Mayroon din kaming sidecar na pinagkakaabalahan nuon. Mahilig kami mamasyal. Hindi ko nabanggit na may pababang parte na medyo matarik sa may ilalim ng puno ng malaking mangga. Ito ang paborito naming pa-islaydan. Naalala ko nung isang beses, sa pagislayd namin pababa habang nakasakay ng sidecar, nagtumbalik (nagsungasob, nagtahiya) ang sidecar. Lahat kami ay sugatan, (maliban sa pinsan ko na nasa manibela na nakatalon habang nagaalangan siya sa pag pidal) pero kami ay utas sa kakatawa. Nyahahahahaha. Isang katibayan na napaka bait ng mga pinsan ko ay isang beses, ako ay naglalakad pabalik ng bahay namin ng ako'y tawagin nila. Binigyan nila ako ng parang candy na kulay orange at may red din. Sabi nila, talagang napakasarap at napakatamis nito at kinain ko nga ito. ^&!)#)_~@$#(*&^!!!!!! Napaka anghang! Iyon pala ay sili! Dalidali silang kumuha ng asukal at ako'y pilit pinakain nito. Isa sa mga paborito din naming gawin ay umakyat sa puno ng aratilis para manguha nito. Minsan, pagkatapos namin umakyat, pag baba namin, puro pantal na kami dahil natilasan na pala kami. Ang puno ng aratilis ay madaming tilas (isang uri ng insekto na nakakapangati kapag nadampian ang iyong balat). At napakasaya naman talagang kasama ng aking mga pinsan na ubod ng katripan sa buhay.

Isang masayang lugar na malapit sa amin ay ang bahay kubo. Gabigabi, ay may maririnig ka dung, 'tuuuuuukoooo, tuuuukoooo' at tama ka, iyon nga ay tuko. Lagi kaming tinatakot ng tita ko kapag kami ay nagpapasaway sa kanya. Kapag ang mga pinsan ko ay hindi umuwi sa bahay nila, kami ay natutulog sa kubo kasama ng tita ko at ng tuko. Naalala ko ang tawag sa akin ng isa kong pinsan ay 'Telebok', dahil ito ang tawag ko duon sa isang chocolate na talagang paborito ko nuong bata ako maliban sa Watchamacallit na chocolate. Kapag gabi na at kami ay gising pa, nagnanakaw kami ng chichirya sa paninda ng tita namin na nakatago dito sa bahay kubo. Pero ngayon, ang dating bahay kubo ay bahay bato na. Pinaayos ng tita ko at may palagian ng tumitira dito ngaun.

Ito ang mapa ng munti naming bakuran.

Ang isa sa mga pinakamahalagang natutunan ko nuong ako ay bata pa ay kung paano kumita ng pera. Aking nabanggit sa taas na mayroong malaking pool na tinatangkilik ng karamihan sa aming komunidad. Paminsanminsan ay ako ay nagbabantay nito, at kumikita ako ng P10 hanggang P20 kada araw depende sa kita ng pool. Habang wala pang dumadating na mga parokyano ay ako ay nagwawalis ng mga dahondahon at balatbalat ng chichirya na siya namang binebenta ng aking butihing tiyahin. Ang pagwawalis na ito ay nagbibigay sa akin ng P10 hanggang P15 na bayad. Kapag inaalisan naman ng tubig ang pool ay kumikita ako ng mga P30-P50, depende sa dami ng naglilinis, libre merienda pa. Sa tuwing sasapit ang gabi sa mainit na bakasyon, ako ay sumasama sa aking lola paminsanminsan sa kanyang munting tahanan sa Tambakan. Kahit nasa bahay ako ng lola ko ay kumikita pa rin ako. Sa paanong paraan? Minamasahe ko ang likod ng aking lola my labs. At sa bawat dighay niya, sa bawat 'lamig' na nailalabas niya dahil sa aking masahe ay may katumbas na P1. Parang metro lang ng taxi. Nakakalungkot lang at wala na ang lola kong iyon. Pumunta na sa kabilang bundok, kasama ng aking lolo na isa. Sana masaya sila duon. Kapag nagkita ulit kami ng lola my labs ko, promise, d ko na siya sisingilin sa bawat dighay niya pag hinilot ko siya. :) (2008)